Czy trudno wjeść solo na Matterhorn?

Kiedy planowałem wspinaczkę na Matterhorn, celowo wybrałem czas pandemii, żeby uniknąć tłumów. Dzięki temu udało mi się być na szczycie samemu. To bardzo popularna góra i trzeba się przygotować na wzmożony ruch turystyczny w środku sezonu.

Jeśli chcesz wejść na szczyt jeszcze przed przewodnikami i grupami, najlepiej zacząć wspinaczkę poniżej Hörnlihütte. Przewodnicy i grupy komercyjne mają pierwszeństwo i wychodzą pierwsi ze schroniska. Sam wyszedłem tuż za nimi, ale nie było tak tłoczno. Dla pewności, aby nie zgubić drogi w nocy, dzień wcześniej przeszedłem pierwsze kilkaset metrów trasy, co pomogło mi nawigować w skale przed świtem. W sezonie zejście może być łatwiejsze, ponieważ można podążać za przewodnikami. Kiedy ja schodziłem, byłem sam i trochę się pogubiłem wśród skał, co zabrało mi dodatkowy czas.

Wchodząc solo na Matterhorn, wspinaczkę rozpocząłem o 4:30 rano, a na szczycie byłem około 9:00. Zazwyczaj śnieg zaczyna się na wysokości około 4200 metrów. Wtedy trzeba założyć raki. Jednak zdarzają się wyjątki – w sierpniu 2021 roku na grani nie było śniegu. To dość rzadkie zjawisko, bo zwykle śnieg jest tam obecny przez cały rok, choć z każdym rokiem jest go coraz mniej. W przyszłości może okazać się, że raki nie będą już tak potrzebne, a wystarczą solidne buty podejściowe.

Przewodnicy często zalecają krótki czekan, szczególnie na stromo nachylonym śnieżnym odcinku pod szczytem. Sam miałem aluminiowy czekan o długości 45 cm, który okazał się idealny – lekki i poręczny. Ważnym elementem wyposażenia były też dobrze dopasowane raki oraz lekkie buty z rantem, które pozwoliły na wygodne zamocowanie automatów. Ostatni odcinek grani jest stromy i kończą się tam liny poręczowe, co zmusza do wspinaczki po śniegu. Na szczęście w sezonie śnieg jest zazwyczaj dobrze ubity, a na bardziej stromych odcinkach można podeprzeć się czekanem. Gdyby śnieg nie był ubity, warto rozważyć zabranie co najmniej jednej dziabki, szczególnie poza sezonem.

Podczas zejścia warto rozważyć zjazdy, ponieważ mogą one oszczędzić czas i energię. Lina o długości 40 metrów powinna wystarczyć. 30-metrowa może okazać się zbyt krótka. W wielu miejscach znajdują się punkty umożliwiające zjazdy. Przewodnicy często schodzą inną trasą niż ta, którą wchodzili na szczyt. Zjazdy pozwalają ominąć trudności i oszczędzać siły, zwłaszcza na bardziej stromych odcinkach. Sam skorzystałem z tej opcji około pięć razy podczas zejścia, co znacznie ułatwiło mi drogę powrotną.

Zejście z Matterhornu bywa bardziej wymagające i niebezpieczne niż sama wspinaczka na szczyt. W trudniejszych miejscach zawsze można liczyć na liny poręczowe, ale łatwo się zgubić, co może wydłużyć czas zejścia.

Podczas wspinaczki w sezonie będziesz lawirować między przewodnikami z klientami. Przewodnicy skupiają się głównie na bezpieczeństwie swoich podopiecznych, co czasami może prowadzić do nieświadomego ignorowania innych wspinaczy. Podobne sytuacje widziałem na Grossglocknerze, gdzie turyści z przewodnikami poruszali się powoli i niepewnie, często blokując drogę innym wspinaczom. Na Matterhornie w środku sezonu może być podobnie. Na szczęście zjazdy zazwyczaj odbywają się poza główną linią podejścia.

Podejście do Solvayhütte zajęło mi to około dwóch godzin – wyszedłem z Hörnlihütte o 4:30, a do Solvayhütte dotarłem o 6:30, by następnie zdobyć szczyt o 8:50. Oczywiście, wszystko zależy od warunków pogodowych. Tego dnia popołudniu zaczęła się burza, a ostatnią godzinę schodziłem w lekkiej mżawce. Zazwyczaj pogoda w Alpach latem psuje się popołudniu, dlatego przewodnicy starają się jak najszybciej wrócić na dół, aby uniknąć niebezpieczeństwa związanego z burzami.

Wejście solo na Matterhorn to ciekawe wyzwanie wspinaczkowe. Spodoba się wszystkim, którzy szukają unikatowego doświadczenia w górach. Zawarte tutaj informacje nie są wyczerpujące. Postaraj się ocenić obiektywnie swoje umiejętności i doświadczenie, zanim wybierzesz się na szczyt. Zabierz też ze sobą zdrowy rozsądek. Nie zawsze musi udać się za pierwszym razem.