Architektura w Tajpej i na Tajwanie

W samym centrum Tajpej znajduje się dawna fabryka tytoniu, która już od czasów kolonializmu japońskiego przynosiła dużą wartość ekonomiczną dla kraju. Na początku tego stulecia władze wpisały zabudowę na listę miejsc dziedzictwa kulturowego i przekształciły na centrum kulturowe. Aktualnie stanowi źródło inspiracji artystycznej i wspiera utalentowanych twórców. Centrum nie zostało zaprojektowane w celach komercyjnych. Jego misją jest pobudzenie kreatywności i innowacyjności. Tworzy pomost między wieloma dziedzinami życia i sztuki. Miejsce idealnie integruje się ze współczesnym interdyscyplinarnym trendem rozwojowym.

Na jednej z dawnych hal produkcyjnych krzątają się młodzi ludzie. Rozciągają i wieszają pod sufitem długie zwoje papieru, na stołach rozkładają makiety miast i modele budynków, na podłodze znajdują swoje miejsce różne konstrukcje i formy, nie zabraknie też miejsca na rzutnik multimedialny i stanowisko przenoszące do wirtualnej rzeczywistości. Ekscytacja i śmiech wypełniają salę i wylewają się na zewnątrz przez otwarte drzwi i okna.

– Do czego służą te zwoje? – pytam pierwszą napotkaną osobę.
– Każdy z nas przed rozpoczęciem nauki na architekturze musi ręcznie przepisać książkę. Wszyscy dostajemy to samo wydanie. Potem rozwijamy wszystko na podłodze w dużej sali. Profesor przechadza się, dokładnie sprawdza wykonanie zadania i po chwili już wie, czy będą z nas w przyszłości dobrzy projektanci – odpowiada spokojnie i zupełnie poważnie. Wodzę wzrokiem od sufitu do podłogi i z podziwem patrzę na kolejne strony wykaligrafowanego podręcznika.
– Co chcecie tutaj pokazać? – pytam jednocześnie rozglądając się po hali. Rozmówczyni na chwilę zatrzymuje spojrzenie w martwym punkcie, jakby zastanawiała się od czego zacząć.
– Według greckiego filozofa Zenona z Elei wypuszczona z łuku strzała musi najpierw przelecieć połowę drogi, zanim dotrze do celu. Nim jednak doleci do połowy, musi pokonać ćwierć drogi, przed ćwiercią jest jedna ósma, i tak dalej. Proces zawiera nieskończoną ilość połów, co oznacza, że ​​strzała mogła nigdy nie opuścić łuku. Rozumiesz? – przytakuję i z aprobatą kiwam głową. – Także my jesteśmy w połowie drogi. Ale w którym miejscu dokładnie, w połowie, w jednej czwartej? Nie wiemy, ale jesteśmy pewni, że idziemy przed siebie, do celu. – Nigdy tak nie patrzyłem na swoje działanie. Zastanawiam się, zagłębiam się w nieskończoność połówek i staram się zrozumieć przesłanie.
– Czy to jest motywem przewodnim waszych prac?
– Tak, połowa połowy. W połowie śpiący, w połowie rozbudzony. W połowie to kawa, w połowie to woda. Połowa to powietrze, połowa to dym. Wyobraź sobie, że jest bardzo późno w nocy, tuż przed świtem i czujesz, jak ciąży ci głowa. Bierzesz właśnie łyka kawy, którą co kupiłeś. Jest w połowie przepełniona goryczą i w połowie łagodnie mleczna z lekkim cierpkim posmakiem z powodu senności. Trzymasz kawę w jednej ręce, a w drugie tlącego się papierosa. Zaciągasz się głęboko po połowie dymem i powietrzem – rozwija temat i przenosi mnie do świata wyobraźni. – Tak też jest ze światem, z relacjami między ludźmi, z naszą sztuką, architekturą i nami samymi.