Opis drogi doliną Horcones na Aconcaguę

➡ Guarda (2950 m n.p.m.) – Miejsce stacjonowania strażników parku narodowego. Do doliny Horcones nie można wejść bez uprzedniego pokazania ważnej przepustki upoważniającej do trekkingu lub wspinaczki na terenie parku.
➡ Laguna (2990 m n.p.m.) – Urokliwe miejsce na początku trekkingu, gdzie znajdują się mniejsze i większe oczka wodne zasilane przez topniejący lodowiec z Cerro Tolosa. Pięć jezior i łąki tworzą mokradła charakteryzujące się dużą różnorodnością biologiczną roślin i zwierząt. W tafli wody czasem można ujrzeć przeglądającą się Aconcaguę.
➡ Puente Colgante (3600 m n.p.m.) – W połowie pierwszego dnia trekkingu należy przejść na drugą stronę rzeki mostem zbudowanym ze stalowych lin i drewnianych bali. Most wiszący w Dolinie Horcones powstał dla potrzeb hollywoodzkiej superprodukcji „Siedem lat w Tybecie”.
➡ El Durazno – Wąwóz zakończony trawiastym poletkiem, które znajduje się zaraz po przejściu przez most wiszący.
➡ Confluencia (3400 m n.p.m.) – Dwie odnogi doliny Horcones: Horcones Superior oraz Inferior zbiegają się w miejscu konfluencji rzek lodowcowych o tych samych nazwach. Zaraz opodal na wypłaszczonym podwyższeniu usytuowany jest pierwszy obóz – Confluencia, który znajduje się kilka godzin marszu od wejścia do doliny. W sezonie w obozie na stałe przebywają strażnicy parku oraz można liczyć na fachową opiekę medyczną.
➡ Piedra Grande (3570 m n.p.m.) – Dosłownie „wielki kamień”. Stanowi ciekawe urozmaicenie monotonnej wędrówki na pustkowiu Horcones. Głazy takie idealnie nadają się na schronienie przed słońcem i wiatrem.
➡ Playa Ancha (3570 m n.p.m.) – Od Piedra Grande rozpoczyna się Palya Ancha, która rozpościera się na całą dolinę i ciągnie się bardzo długo, więc należy się przyzwyczaić do jednostajnego widoku. Do złudzenia przypomina piaszczyste wybrzeże.
➡ Colombia (4110 m n.p.m.) – Pozostałości po dawnym schronisku wojskowym, które prawie doszczętnie zostało zmiecione przez lawinę.
➡ Cuesta Brava (4180 m n.p.m.) – Krótki, ale stromo nachylony stok, który został uformowany przez morenę czołową lodowca w wyższej partii doliny Horcones. Powyżej już prosta droga do upragnionego obozu Plaza de Mulas.
➡ Plaza de Mulas (4390 m n.p.m.) – Baza, gdzie rozpoczyna się kluczowy etap wyprawy. Tutaj rozpoczyna się właściwa aklimatyzacja. Powyżej Plaza de Mulas nie ma możliwości transportu bagaży przy użyciu mułów oraz zanikają ślady turystycznej działalności człowieka. Jeden z największych obozów podstawowych na świecie, który cechuje nowoczesna infrastruktura: półkoliste namioty, panele słoneczne, małe turbiny wiatrowe, talerze satelitarne, lądowisko helikopterów, galeria sztuki itp. W sezonie w obozie na stałe przebywają strażnicy parku oraz można liczyć na fachową opiekę medyczną.
➡ El Semáforo (4550 m n.p.m.) – Za małym polem śnieżnym znajduje się miejsce wąsko schodzących się skał, przez które wychodzi się na płaski stok, prowadzący w gęstwinie ścieżek do góry.
➡ Piedras Conway (4750 m n.p.m.) – Charakterystyczna grupa wolno stojących głazów, którą dobrze widać z Plaza de Mulas. Idealne miejsce na postój i uzupełnienie płynów w drodze do Plaza Canadá.
➡ Plaza Canadá (5050 m n.p.m.) – Pierwszy obóz położony powyżej Plaza de Mulas, który znajduje się na płaskiej buli wysuniętej silnie w kierunku doliny. Miejsce wyeksponowane i pozbawione jakichkolwiek naturalnych osłon, gdzie mogą wiać silne wiatry.
➡ Nido de Cóndores (5610 m n.p.m.) – Przeogromne plateau, otoczone ze wszystkich stron skalistymi szczytami o nietypowych kształtach. Idealne miejsce na biwak, skąd rozpościerają się zapierające dech w piersiach widoki na całą okolicę. Z tego miejsca można próbować wejść od razu na szczyt.
➡ Gran Acarreo – Pokaźnych rozmiarów stok wsypany kamieniami. W sytuacjach awaryjnych (np. załamanie pogody) służy do szybkiej ewakuacji prawie z samego wierzchołka aż do Nido de Cóndores, gdzie znajduje się mała budka strażników.
➡ Berlín (5940 m n.p.m.) – Obóz usytuowany się na platformie, gdzie znajdują się trzy stare schrony w kiepskim stanie z lat 50-tych. Tuż powyżej znajduje się jeszcze jedna platforma ze schronem, z którego można korzystać w sezonie i pomieści do ośmiu osób. Poza tym zawsze znajdzie się miejsce na namiot.
➡ Colera (5980 m n.p.m.) – Najdalej wysunięte szałasiska, takie jak Berlín lub Colera, leżą na wysokości około 6000 metrów, gdzie proces aklimatyzacji może być znacznie utrudniony. Obóz Colera wydaje się bardziej chroniący od wiatru przez ciasno ułożone pasy kamieni i skał.
➡ Refugio Independencia (6350 m n.p.m.) – Miejsce, gdzie stoją ruiny prowizorycznego schroniska. Obecnie drewniana buda umownie oznacza połowę drogi na szczyt z Nido de Cóndores, gdzie należy zdecydować, czy kondycja, samopoczucie i pogoda pozwalają na kontynuowanie ataku szczytowego, czy bezpieczniej będzie zawrócić. Późniejszy odwrót może być opłakany w skutkach.
➡ Portezuelo del Viento – Krótka grań, często całkowicie przykryta śniegiem, która wychodzi na długi trawers w poprzek Gran Acarreo.
➡ Peñón Martínez (6500 m n.p.m.) – Charakterystyczny ostaniec skalny stojący na przy trawersie, który znajduje się w wyższej partii Gran Acarreo.
➡ La Cueva (6650 m n.p.m.) – Wklęsłe schronienie przed wiatrem. Idealne miejsce na odpoczynek i zebranie sił przed końcowym odcinkiem w drodze na szczyt. Oznaczone jest niebieskimi, plastikowymi beczkami.
➡ La Canaleta (6700 m n.p.m.) – Stromy stok usłany kamieniami. Ostatnie wyczerpujące podejście przed dotarciem do przełączy między między południowym i głównym wierzchołkiem – Filo de Guanaco. Ze względu na zalegający śnieg, osypujący się materiał skalny oraz większe głazy ten odcinek może być bardzo doskwierający.
➡ Cerro Aconcagua (6961 m n.p.m.) – Najwyższy szczyt Andów, Ameryki Południowej oraz całej Ameryki (także półkul zachodniej i południowej) o wysokości 6960,8 m n.p.m. Leży w Andach Południowych, w Kordylierze Głównej, na obszarze Argentyny. Jest także drugim (zaraz po Mount Everest) pod względem wybitności szczytem na świecie.