Twarz jest postrzegana jako najbardziej indywidualna część ciała, jest ważnym elementem tożsamości człowieka. Nie przez przypadek są na tym świecie ludy, które nie pozwalają się fotografować będąc w przekonaniu, że taki zabieg skradnie im duszę i uwięzi na zawsze na zdjęciu. Nie trzeba się zapuszczać w głąb dzikiej puszczy, żeby napotkać takich ludzi. Czy nie zdarzyło Ci się drogi czytelniku, że ciarki przeszły po plecach, kiedy twój portret został zamknięty wewnątrz aparatu tuż zaraz po wyzwoleniu migawki?

Twarz jest w stanie nam bardzo wiele powiedzieć o człowieku i jego nastroju. Jest kluczowym elementem przy wyrażaniu emocji, świadomie lub nieświadomie. Będąc w stanie odczytać emocje z twarzy innej osoby możemy zinterpretować reakcję człowieka jak również przewidzieć zachowanie. Jednakże owa interpretacja jest bardzo silnie zależna od uwarunkowań kulturowych i społecznych.

Dlatego wszelką interpretację pozostawiam właśnie Tobie drogi czytelniku. Nie mnie interpretować i oceniać. Ja tylko skorzystałem z tego jakże czasem unikalnego przywileju zamrożenia stanu człowieka w kadrze. Przez to jako fotograf mam możliwość zachowania tej więzi, jaka mnie łączyła w czasie wykonania zdjęcia. Można odważyć się na stwierdzenie, że cząstka tych ludzi już zawsze będzie ze mną niezależnie od czasu i miejsca.

Pewien student religioznawstwa zatrzymał mnie tuż przy wejściu do świątyni Śiwy (Paśupatiego) w Katmandu. Czując się niejako ekspertem w znajomości wierzeń Hindusów oferował za niewielką opłatą oprowadzenie po świątyni przepełnione barwnym komentarzem. Za jego plecami w ten słoneczny dzień trwa właśnie kremacja zmarłych, których prochy będą potem rozsypane nad świętą rzeką Bagmati.
Ta kobieta, czując się już u schyłku swojego życia w tym wcieleniu, spędza wiele godzin w buddyjskiej świątyni Bodnath (Boudhanath) w Katmandu. Co jakiś czas zapali świecę lub odda skromną ofiarę na poczet pobliskiego klasztoru jednocześnie w suchych dłoniach przewlekając drobne koraliki sznura modlitewnego zwanego mala.
Kami to osoba, z którą, pomimo barier językowych, udało mi się nawiązać najbardziej zażyłe relacje. Jest on jednym z odchodzącego powoli pokolenia szrepów, prawdziwie z kasty Sherpów. Jako przewodnik wysokogórski pokazał Sanktuarium Annapurny w jej dziwiczej formie. W okularach nieśmiało odbija się Singu Chuli (Fluted Peak), który stanowił cel naszej wyprawy.
Nepal to kraj pokryty wzdłuż i wszerz łańcuchami najwyższych gór świata. Nawet gdzieś tam wysoko można spotkać promieniejącą przedstawicielkę płci pięknej, która rozwiewa grymas zmęczenia na twarzy. Na szlaku trekkingowym miło jest spotkać kogoś, kto obdarzy Cię szczerym uśmiechem i pozwoli zapomnieć o ciężkim plecaku.
Wszelkie atrybuty wiary towarzyszą nam pod koniec życia…
Hinduski asceta sadhu, który przeszedł z wędrownego trybu życia na bardziej osiadły, przesiaduje właśnie w świątyni Paśupatiego (Pashupatinath). Splecione włosy, zwane dźata oraz skóra pokryta białym popiołem z palonego drewna są znakami rozpoznawczymi sadhu. Aktualnie trudno jest odróżnić prawdziwego sadhu, który konsekwentnie podąża obraną przez siebie drogą z dala od zgiełku cywilizacji i jednocześnie odrzuca przywiązanie do dóbr materialnych od uzurpatorów. Ten pan za zdjęcie zażyczył sobie pięć dolarów.
Thamel – turystyczna dzielnica Katmandu – jest pełna drobnych kupczyków, którzy mają do zaoferowania najróżniejsze, nikomu niepotrzebne drobiazgi. Ten przesympatyczny jegomość chciał mi sprzedać buddyjskie mala. Do transakcji nie doszło, ale i tak zakończyło się uprzejmą rozmową oraz wspólnym zdjęciem. Nepal jest pełen życzliwych ludzi.
Po kilku tygodniach w Neplau i mnie w pewnym sensie udało się wtopić w otoczenie. Całkowicie spalny słońcem, lekko napuchnięty od choroby wysokościowej oraz obrośnięty włochatą warstwą ochronną nie byłem postrzegany jako typowy turysta białas. Jedynie okulary Ray Bana mogą wskazywać na korzenie kultury zachodniej. Nic bardziej mylengo, zostały zakupione w Mongolii i najprawdopodobniej są podróbkami z Chin.

Poczytaj więcej na blogu o całej wyprawie Azja Express.