Żywcem z książki

Jakie szczęście, że kupiłem łatwą w obsłudze kamerę szerokokątną i mogę teraz zrobić sobie zdjęcie. Stawiam urządzenie równo na kamieniu i ustawiam na tryb poklatkowy. Teraz mogę pozować na wiele różnych sposobów, prywatna sesja zdjęciowa w chmurach. Mam nadzieję, że gruby, biały podkład z kremu blokującego promieniowanie ultrafioletowe dobrze rozprasza światło. (więcej…)

Żywcem z książki

Z takim zaangażowaniem prowadzimy rozmowę, że tylko kątem oka rejestruję zmieniający się krajobraz. Na początku rozpościerały się widoki pełne soczystej zieleni, a nieodłącznym elementem otoczenia były krzaki i bujne kępy trawy. Dobrze wydeptana ścieżka prowadziła między witalną florą i sporadycznie występującymi głazami. Z czasem jednak przyroda ożywiona ustępowała miejsca skalnemu podłożu. A o tutejszych kamieniach można naprawdę dużo mówić, istny raj dla geologów. – Zobacz, wkraczamy właśnie w nowy teren – zwraca uwagę Brazylijczyk. – Widzisz te połacie jasnych kamieni przed nami? – Tak – odpowiadam i wytężam wzrok przed siebie. – Miejscowi mówią na to „plaża”. Choć jesteśmy daleko od morza, do złudzenia przypomina piaszczyste wybrzeże. Ciągnie się bardzo daleko, więc przyzwyczaj się do monotonii krajobrazu. (więcej…)

Żywcem z książki

Następny dzień wita mnie bardzo leniwie. Kto wie, czy gdyby nie słońce robiące z wnętrza namiotu istny piekarnik, nie spałbym do późnego popołudnia. Dzisiaj zdecydowanie mniej wieje, więc nie waham się wpuścić odrobinę świeżego powietrza do środka. Pomiędzy smętnymi pohukiwaniami wiatru słyszę też stukanie metalu. To ekipa z obozowiska zwija namioty. Jak to oznajmił wcześniej Alan, przenoszą się wyżej kilkaset metrów, żeby zaatakować szczyt jutro z Colery. Nie interesuje mnie szczególnie, co się dzieje na zewnątrz. Drzemię, uzupełniam płyny i od niechcenia czasem podnoszę głowę, żeby obrócić się na drugi bok. Przychodzi jednak w życiu każdego alpinisty moment, kiedy parcie na pęcherz nie pozwala skupić myśli i zmusza do wygramolenia się z pieleszy. Prędzej czy później i mnie to dopada. Idę na spacerek. (więcej…)

Żywcem z książki

Rozumiem położenie andyjskich górali, gauchos lub azieros . Dopóki będzie popyt dyktowany przez tego typu usługi, dopóty biznes, choćby miał być prowadzony na gra-nicy moralności i etyki, będzie się kręcił. Sam przecież korzystam z usług transportowych. Nie wyobrażam sobie, że miałbym na własnych ramionach przetransportować trzydzieści parę kilogramów na górę do bazy, czyli obozu głównego, nazywanego tu Plaza de Mulas (4370 m). Biorąc pod uwagę brak aklimatyzacji oraz fakt, że wyprawa dopiero się rozpoczyna, nie mogę sobie pozwolić na przemęczenie organizmu. Od mojej kondycji zależy w dużej mierze powodzenie przedsięwzięcia. Nie wiem, w jaki sposób można byłoby ulżyć wyeksploatowanym zwierzętom i zarazem zapewnić godziwe wynagrodzenie poganiaczom mułów. Tylko sygnalizuję zagadnienie i pozostawiam to jako problem do rozwiązania. (więcej…)