Rzuć wszystko i jedź w Gorce

Daję słowo, nic nie smakuje lepiej niż zimne piwo i oscypek konsumowany na zboczu pagórka ponad Nowym Targiem gdzieś na początku Szlaku Papieskiego w kierunku Turbacza. I pomyśleć, że jeszcze kilka godzin wcześniej obserwowałam gołębie kąpiące się w kałuży na zapyziałym dachu zabudowań Dworca Wschodniego.

Świeża i soczysta zieleń wybucha z każdego zakamarka. Owocowe drzewa są jak panny młode – całe w bieli; podczas gdy modrzewie okrywają się delikatnym, jasnozielonym puszkiem młodziutkich igiełek. Wyżej na polanach spomiędzy wyschniętych źdźbeł trawy wychylają się przekwitające krokusy.

Mijamy kapliczki gęsto ustawione na Szlaku Papieskim. Przy jednej z nich w wieczornym słońcu modli się stara kobieta, która mimo swej zadumy zauważa nas i pozdrawia kiwnięciem głowy. Jeszcze przed zachodem słońca docieramy na polanę niedaleko Długich Młak, gdzie rozbijamy namiot. Mamy plan, aby przejść z namiotem cały łańcuch Gorców. O poranku krzepi nas kawa. Obydwie z Pauliną nie wyobrażamy sobie początku dnia bez kawowego rytuału, nawet w górach. Myślę, że tak miło rozpoczęty dzień będzie miał równie miłe zakończenie i … nie mylę się.

Szczęście w nieszczęściu, że pogoda krzyżuje nam plany i wystraszona wieczorną burzą postanawiam zejść do doliny. Paulina niechętnie wygrzebuje się z ciepłego śpiwora, ale udaje mi się ją namówić. Zwijamy zmoczony namiot rozbity już w bazie namiotowej SKG Kraków, tuż nad Polaną Gorcową. Miękkie ze strachu nogi niosą nas same – tak, nie będę ukrywać – mój irracjonalny dziecinny lęk przed burzą jest silniejszy niż rozsądek. Mrok gęstnieje z minuty na minutę, a skrzypiące szkielety świerków pożeranych przez łakomego kornika drukarza dodają grozy. Za sprawą tego małego paskudnego stworzonka coraz większe obszary świerczyny zamieniają się w „las siwych kikutów”.

Jest ciemno, kiedy docieramy do Liptoków niedaleko Ochotnicy Dolnej. Zupełnie przypadkiem trafiamy na kwaterę do pani Agaty Chlebek. Jako jedyna spośród właścicieli trzech gospodarstw agroturystycznych zgadza się udzielić nam gościny a w dodatku wysyła po nas auto, abyśmy nie musiały dreptać po nocy z majaczącą burzą w tle. W jej głosie słychać dobroć i już wiemy, że nie mogłyśmy lepiej trafić, bo Pani Agata przyjmuje nas z gościnnością rodzonej mamy. Niczego więcej nie potrzeba nam do szczęścia, ale następnego dnia czekają nas kolejne dobrodziejstwa! Otóż pani Agata sama robi sery górskie i pozwala nam asystować przy tej magicznej procedurze. Najpierw jednak wypijamy kawę i zajadamy się racuchami z cukrem, które pani Agata odgrzewa specjalnie dla nas. Gawędzimy o tym i owym. Pani Agata pokazuje rodzinne zdjęcia synów i ogromną parzenicę, która jest elementem męskiego stroju ludowego Górali.

– Trochę szkoda, dziewczyny, że już wracacie do Krakowa – zagaduje gospodyni – Bo ja mam bacówkę niedaleko.

Wymieniamy z Paulą porozumiewawcze spojrzenia i kiedy dostrzegam błysk w oku mojej towarzyszki i już wiem, że do tego Krakowa wcale nie pojedziemy tego dnia. Na miejsce zawozi nas jeden z pięciu synów pani Agatę. Dzięki jego uprzejmości mamy na składzie świeżo narąbane drewno do palenia w piecu i siekierę.