Ostatnie zakupy
I tak już 8 lipca pod wieczór po kilkunastu godzinach w samolocie oraz prawie tak samo długim czasie w taksówce z Biszkeku docieramy do Oszu, ostatniego przyczółka cywilizacji. Tutaj jesteśmy w stanie zakupić ostatnie drobnostki z listy brakujących rzeczy. Warto jednak pamiętać, że trudno tutaj o sprzęt do kwalifikowanej turystyki górskiej, a o gazie do kuchenki można nawet zapomnieć. Zatrzymujemy się na noc w hotelu tuż obok postoju taksówek. Na szczęście po całym dniu w samochodzie nie muszę za długo dźwigać wora transportowego z całym ekwipunkiem przez ciemne uliczki tego na pozór nieprzychylnego turyście miasta. To już ostatnie miejsce przed wyjazdem w góry, gdzie jesteśmy w stanie nacieszyć się zdobyczami współczesnej cywilizacji jak klimatyzacja, ciepły prysznic, Internet bezprzewodowy, czy telewizja satelitarna z rosyjską muzyką disco.
Kirgiską taksówką
Nie ma co zwlekać. Już następnego dnia z samego rana opuszczamy dostatek wszystkiego i komfort, jakie oferowało nam miasto Osz i ruszamy w góry. Zanim jednak trafimy na Ługową Polanę, gdzie rozpocznie się nasza wędrówka na szczyt, musimy spędzić jeszcze kilka godzin w taksówce lawirując niczym łyżwiarz figurowy na lodzie po krętych górskich drogach na wysokości dochodzącej nawet do 3200-3400m n.p.m. Zarówno dosłownie jak i w przenośni droga nie jest prosta, kierowca po drodze zabiera jakiegoś znajomego a także cały bagażnik najpotrzebniejszych rzeczy jak platonik czereśni, baniak lekko fermentujących już wiśni i wiele innych gratów, o które nawet nie śmiałem zapytać.
Podróżując taksówką po Kirgistanie należy już na wstępie się przyzwyczaić, że umówiona wcześniej cena za przejazd z pewnością nie jest ceną ostateczną, że oprócz nas w umówionym miejscu wyjazdu stawi też się bliżej nieokreślona grupa interesantów chcących po kosztach przewieźć swoje graty, żony, dzieci, teściowe i kto wie jeszcze co. W końcu to my, turyści z dolarami, pokrywamy koszty związane z paliwem i amortyzacją pojazdu. Na szczęście większość wiezionych przez nas drobiazgów trafia do lokalnego szpitala w miejscowości Sary-Tasz (rus. Сары-Таш).
Przeczytaj więcej na blogu o wyprawie na Pik Lenina.
2 odpowiedzi
Bardzo ciekawa relacja. Każdemu życzę takich wrażeń z podróży. Niestety nie każdy może sobie na to pozwolić, więc większości z nas pozostaje tylko zachwycanie się zdjęciami i opisami wrażeń doświadczanych przez innych. 🙁
Dzięki za miłe słowa. Jakby nie patrzeć wszystko jest aktualnie osiągalne dla człowieka, no może z wyjątkiem plantacji pomidorów na Marsie.
Z tym Pikiem Lenina jest tak, że wymaga dużo samozaparcia, wytrwałości i wyrzeczeń. Nie każde(j/mu) takie atrakcje odpowiadają. (-:,